Aktualności

XVIII Ogólnopolski Konkurs Modeli Kartonowych

 Co jest takiego w Przeciszowie, że modelarze kartonowi ciągną tam, jak pszczoły do miodu? Wieś na końcu świata, z fatalnym dojazdem, z ciemną, małą salą wystawową, ze spartańskimi warunkami bytowania… A jednak, to właśnie tutaj jest światowa stolica modelarstwa kartonowego, to tutaj co roku spotykają się ludzie, którzy w tej branży coś znaczą, to tutaj mają miejsce spektakularne premiery wydawnicze, to do Przeciszowa przyjeżdżają ci, którzy nie jeżdżą już nigdzie indziej. Czy powodem jest krystaliczne powietrze? Chyba nie, w pobliżu jest kilka nienajmniejszych przedsiębiorstw chemicznych, chociaż faktem jest, że w Przeciszowie głowa nie boli na drugi dzień. Czy może przepiękne krajobrazy? To już prędzej, choć jak dotąd wszystko skutecznie zasłaniała kukurydza i dopiero w tym roku okazało się, że w światowej stolicy modelarstwa kury się gonią. To może osoba organizatora imprezy, Łukasza Fuczka? I to chyba najwłaściwsza odpowiedź. To ten człowiek spowodował, że połowa września nieodparcie kojarzy nam się z małą senną wioską gdzieś, między Tychami a Krakowem, gdzie być trzeba, nieważne, z modelem, czy bez, nieważne, czy z modelem wysokiej próby, czy ulepkiem, nieważne, czy masz lat czternaście, czy dziewięćdziesiąt. Jak on to zrobił? Ba, gdybym wiedział, to do mnie, do Inowrocławia zjeżdżałyby co roku tłumy. Może chodzi o to, że ten człowiek nic nie udaje, on się naprawdę cieszy na Wasz widok, nic nie kombinuje, jak jest coś do zrobienia, to po prostu to robi, że ma tak ujmujący sposób bycia, iż do Przeciszowa jedzie się również, żeby Łukaszowi nie zrobić przykrości.

Tak więc i my pojechaliśmy. Wyruszyliśmy już w piątek do południa, wprawdzie trochę mnie to przerażało, miałem za sobą tysiąc dwieście kilometrów trasy, ale zostałem poinformowany, że wyśpię się po drodze. Tak, jasne. Nic nie kombinowaliśmy z trasą, pod Toruniem wpadliśmy na autostradę i ciągnęliśmy sobie równiutko na południe. Przed samym Przeciszowem ogołociliśmy jeszcze przygodną Biedronkę z dóbr co bardziej atrakcyjnych i już około siedemnastej „stanęliśmy w gospodzie”. Towarzystwo zdążyło zebrać się już zacne więc pospieszyliśmy nadganiać całoroczne zaległości w konsumpcji i w rozmowie, a ponieważ interlokutorzy byli najwyższej próby, to Wasz skromny sługa padł wyjątkowo szybko i postanowił nie wstawać w sobotę przed dwunastą. Jak było do przewidzenia, obudziłem się przed szóstą i włączył mi się tradycyjny sobotni tryb włóczęgostwa. Warunki pogodowe, czyli nieustanny, siąpiący deszczyk, i nieznajomość okolicy spowodowały, że moje poszukiwania „ładnych miejsc” zakończyły się jedynie zebraniem imponującej kolekcji próbek miejscowego błota. Gdyby ktoś chciał wiedzieć, 

dodano: 2018-09-26